Urodził się 12 listopada 1921 roku w Sąsiadowicach. Studia lekarskie ukończył w 1948 r. w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po stażach w szpitalach Mysłowic, Szczecina i Gliwic został powołany do służby wojskowej. W latach 1950-1953 był szefem Ambulatorium Sztabu Generalnego a następnie do roku 1957 lekarzem Korpusu Doskonalenia Oficerów. W tym też roku rozpoczął pracę w Klinice Ortopedii w Warszawie. W 1957 r. uzyskał stopień doktora medycyny, a w 1965 r. stopień doktora habilitowanego. W 1976 r. otrzymał tytuł profesora. W 1966 roku przeniósł się do Szczecina, gdzie zostaje kierownikiem Katedry i Kliniki Ortopedii Pomorskiej Akademii Medycznej. Jako wojewódzki specjalista tworzy Sanatoryjny Ośrodek Badawczo-Konsultacyjny w Kamieniu Pomorskim i Gryficach. W jego pracach naukowych dominowały przede wszystkim zagadnienia etiopatogenezy, profilaktyki, leczenia i rehabilitacji dzieci i dorosłych z wrodzonymi, rozwojowymi i nabytymi wadami kręgosłupa i kończyn, następstw porażeń i niedowładów mózgowych, organizacja i leczenie urazowych uszkodzeń narządu ruchu oraz nieamputacyjne leczenie nowotworów. W roku 1970 wydał ,,Propedeutykę Ortopedii’’- unikatowe opracowanie metodyki badania, diagnostyki, różnicowania i zasad kompleksowego leczenia. W dwa lata później ukazał się podręcznik dla studentów ,,Podstawy Ortopedii i Traumatologii’’, który był pięciokrotnie wznawiany. Był członkiem Komitetu Redakcyjnego ,,Chirurgii Narządów Ruchu i Ortopedii Polskiej’’. Założyciel, a następnie przewodniczący Oddziału Pomorskiego PTOiTr, a także członkiem SICOT, Światowej Federacji Chirurgów Kręgosłupa, Europejskiej Ligi Przeciwgośćcowej – EULAR, Międzynarodowego Towarzystwa Badań nad Fluorem-ISFR, Europejskiego Towarzystwa Zniekształceń Kręgosłupa-ESSD, Międzynarodowego Towarzystwa Badań w Ortopedii. Zmarł 22 listopada 1993 roku.