Urodził się 23 marca w 1881 roku w Kozłowie koło Buku w Wielkopolsce. W 1903 r. rozpoczął studia lekarskie na uniwersytetach niemieckich w: Gryfii, Berlinie, Würtzburgu, a od 1907 r. w Monachium. Tam też 14 czerwca 1908 r. zdał egzamin państwowy i uzyskał dyplom lekarza medycyny. Pod koniec studiów rozpoczął pracę w Klinice Monachijskiej u czołowego wówczas ortopedy niemieckiego prof. Fritza Langego, a następnie polecony przez niego przeniósł się 1 sierpnia 1909 r. do prof. Konrada Biesalskiego prowadzącego Berlińsko-Branderburski Zakład Leczniczo-Wychowawczy dla Kalek w Berlinie. W 1910 r. uzyskuje doktorat na Uniwersytecie w Lipsku. W wyniku spotkania z Helenę Gąsiorowską powstaje idea stworzenia w Poznaniu nowoczesnego Szpitala leczącego kalekie dzieci. Do realizacji tego celu powołano Towarzystwo Dobroczynne Charitas z Zarządem i Radą Nadzorczą. Dnia 1 kwietnia 1913 r. zostaje podpisana umowa pomiędzy Towarzystwem Charitas a Ireneuszem Wierzejewskim na prowadzenie Zakładu, który oddany został do użytku publicznego dnia 3 kwietnia 1913 r. Dnia 27 grudnia 1918 r. wstępuje ochotniczo do Armii Wielkopolskiej, a 4 stycznia 1919 r. zostaje mianowany przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu naczelnym lekarzem powstańców wielkopolskich, oraz inspektorem sanitarnym wojsk wielkopolskich. Dekretem Naczelnej Rady Ludowej z dnia 8 maja 1919 r. otrzymuje stopień generała brygady. 1 kwietnia 1920 r. zostaje mianowany szefem sanitarnym I Armii w wojnie z bolszewikami i wyrusza na Front Wschodni. Zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1921 r. przechodzi do rezerwy i oddaje się pracy w Zakładzie. 26 kwietnia 1922 r. habilituje się.
W 1923 r. zostaje mianowany profesorem na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego i kierownikiem Kliniki Ortopedycznej. Umiera 13 marca 1930 roku w Poznaniu.