Urodził się w 1917 roku w Dolsku, woj. poznańskie. Studia w Poznaniu w latach 1934-1939. Dyplom lekarza uzyskał w 1945 r., doktorat w 1949 r. W latach 1940-1945 pracował już jako lekarz w szpitalu mieszczącym się w obecnym gmachu na Wildzie. W Klinice Ortopedycznej pracował w latach 1946-1951, należąc do tzw. „Wielkiej Szóstki” pierwszych współpracowników prof. Degi, będąc jednym z najlepiej przygotowanych ortopedycznie lekarzy. W latach 1951-1982 kierował ośrodkiem w Świebodzinie, noszącym początkowo nazwę Zakładu Leczniczo-Wychowawczego dla Dzieci Kalekich, a następnie Lubuskiego Ośrodka Rehabilitacyjno-Ortopedycznego (LORO). W latach 1955-1956 był członkiem Ekipy Polskich Lekarzy Specjalistów Szpitala Klinicznego w Ham-Hyn w Korei Północnej. W krótkim czasie rozbudował i postawił na najwyższym poziomie lecznictwo rehabilitacyjne i ortopedyczne w ośrodku świebodzińskim. Był znawcą leczenia skutków choroby Heine-Medina. Stał się jednym z największych autorytetów polskich w leczeniu skolioz, wprowadzając wszystkie najnowsze metody i własne opracowania leczenia operacyjnego. Humanista, miłośnik muzyki i malarstwa. Pozostał we wdzięcznej pamięci rzeszy leczonych przez siebie kalekich dzieci. Zmarł w 1987 roku.