Urodził się 13 czerwca 1899 roku w Nowym Targu. W latach 1918-1922 służył w Wojsku Polskim. W 1923 r. podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Później pracował jako lekarz lwowskich szpitali. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. był chirurgiem Samodzielnego Zespołu Operacyjnego „Armii Południe”. W październiku 1939 r. przedostał się na Węgry, gdzie został internowany aż do lipca 1945 r. Tam też pracował w polskim szpitalu na terenie miejscowości Gior. Do Polski wrócił w lipcu 1945 r. i wkrótce objął stanowisko dyrektora Szpitala Urazowego w Zabrzu-Biskupicach (1946 r.). W tym czasie prowadził także wykłady w zabrzańskiej szkole pielęgniarek. W styczniu 1948 r. trafił do nowo utworzonego Wojewódzkiego Instytutu Chirurgii Urazowej w Piekarach Śląskich. Tu pełnił kolejno funkcje: zastępcy dyrektora i kierownika naukowego, a następnie naczelnego chirurga, by ostatecznie zostać dyrektorem całego Instytutu. W 1950 r. został przewodniczącym Śląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Rok później powołano go do Rady Naukowej Sekcji Urazowo-Ortopedycznej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej. Za swoje zasługi otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł nagle 4 października 1971 roku.