Urodził się w 1927 roku w Jugosławii. Studiował medycynę kolejno w Belgradzie, na Wojskowej Akademii Medycznej, a następnie w Sofii, gdzie odbył staż podyplomowy. Do Polski przyjechał w 1957 r. W kilka lat później otrzymał polskie obywatelstwo. Pracę lekarza, a szczególnie wybrane specjalizacje – ortopedię i rehabilitację, traktował jako życiowe pasje. Miał szczęście trafić pod opiekę najznakomitszych w Polsce ortopedów, profesorów Grucy, Garlickiego, Degi, Weissa oraz Seyfrieda. Otrzymał etat w klinice ortopedycznej AM w Warszawie, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk medycznych w 1969 r. Równolegle pracował w sanatorium ortopedyczno-rehabilitacyjnym i neurologicznym dla dzieci w Zagórzu koło Warszawy, gdzie głównie leczył przypadku choroby Heinego-Medina. Następnie, po uzyskaniu stopnia dr hab. w 1973 r. rozpoczął pracę na stanowisku dyrektora naczelnego w Szpitalu Chirurgii Ortopedyczno-Urazowej w Otwocku. Jednocześnie prowadził oddział ortopedii dla dzieci i młodzieży, którym poświęcił najwięcej czasu i zapału. W tym czasie uzyskał tytuł profesora. W Otwocku przepracował ok. 30 lat. Równolegle z pracą w szpitalu pracował w Lecznicy Rządowej w Warszawie oraz w Lecznicy Profesorsko-Ordynatorskiej „Alfa”. Wykładał również anatomię na Politechnice Radomskiej na Wydziale Technologii Obuwia. Zmarł grudnia 2010 roku w Warszawie.