Urodził się 28 października 1887 roku w Worobinie. W Szwajcarii podjął studia przyrodnicze na Uniwersytecie we Fryburgu. Studia przerwał i włączył się w 1906 r. do działań rewolucyjnych. W 1907 r. przeniósł się do Krakowa i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dyplom doktora nauk lekarskich w 1913 r. W czasie I wojny światowej uczestniczył jako żołnierz Legionów Polskich w walkach na frontach w Królestwie Polskim i w Galicji. W 1917 r. podjął pracę na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Dziecięcego im. Anny Marii w Łodzi. W 1919 r. podczas wojny polsko-bolszewickiej był lekarzem 2 pułku Legionów, następnie jako chirurg i komendant szpitala PCK oraz szef sanitarny 22 Dywizji Ochotniczej. W latach 1921-1922 starszy asystent w II Klinice Chirurgicznej prof. Zygmunta Radlińskiego w Warszawie, 1922-1934 starszy ordynator w VIII Okręgowym Szpitalu w Toruniu, 1934-1939 kierownik naukowy oddziałów chirurgicznych 1-go Szpitala Okręgowego w Warszawie a od 1935 r. w Instytucie Chirurgii Urazowej. W czasie pracy w szpitalu toruńskim wprowadzał pionierskie techniki przetaczania krwi, utworzył też pierwszą w Polsce Wojewódzką Stację Urazową. Specjalizował się w zakresie traumatologii. W warszawskim Instytucie zorganizował m.in. pierwszy w Polsce oddział neurochirurgiczny. W 1940 r. kierował oddziałem chirurgicznym w Dieuze w Alzacji. Do 1942 r. prowadził wykłady z chirurgii na polskim Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Edynburgu. Pełnił służbę w szpitalach wojennych II Korpusu Armii Polskiej: Kanaquin w Iraku, El Kantarze nad Kanałem Sueskim, Casamassima w regionie Puglia, koło Bari. W 1948 r. wrócił do Polski i organizował Akademię Lekarską w Szczecinie. Powołany na kierownika Katedry i Kliniki Chirurgicznej. Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1949 r. a profesora zwyczajnego w 1957 r. Zorganizował Przychodnię Specjalistyczną Chorób Ręki. W 1951 r. przewodniczący oddziału PTOiTr. Powołał oddział zachodnio-pomorski Towarzystwa Chirurgów Polskich. Zmarł 21 stycznia 1965 w Szczecinie.