Urodziła się 7 lutego 1912 roku w Stanisławowie. Dwa pierwsze lata studiów odbyła na Wydziale Lekarskim w Krakowie, a skończyła studia we Lwowie. Dyplom lekarza uzyskała w styczniu 1939 r. W czasie działań wojennych pracowała jako wolontariusz w Szpitalu Wojennym Nr 605. Hospituje Klinikę Profesora Groera i uczy się endokrynologii. W 1946 r. przeniosła się do Warszawy i do 1948 r. specjalizowała się w Klinice Dziecięcej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1948 r. objęła stanowisko starszego asystenta w Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Warszawie. Rozwija bardzo intensywną działalność naukową i dydaktyczną. Stopień doktora medycyny uzyskała w 1951 r., a w 1953 r. tytuł specjalisty II stopnia w ortopedii. W 1954 r. uzyskała tytuł docenta na podstawie serii prac badawczych nad działaniem streptomycyny w gruźlicy kostno-stawowej. Była konsultantem w Sanatorium dla Gruźlicy Kostno-Stawowej im. Janka Krasickiego w Otwocku oraz członkiem Rady Naukowej Instytutu Gruźlicy. W 1956 r. wyjechała do Paryża celem zapoznania się z organizacją poradni i ośrodków endokrynologicznych. W 1957 r. reprezentowała Polskę jako delegat Ministerstwa Zdrowia na Europejskim Sympozjum Przeciwgruźliczym na Semmerlingu. Staje się międzynarodowym autorytetem zdrowia w gruźlicy kostno-stawowej. W 1958 r. wyjeżdża służbowo do Anglii celem zapoznania się z tamtejszymi metodami leczenia gruźlicy kostno-stawowej. W kwietniu 1960 r. na Zjeździe Czechosłowackiego Towarzystwa Ortopedycznego w Brnie wygłasza odczyt o skoliozie. W 1961 r. Rada Wydziału Lekarskiego uchwaliła nadanie doc. Romualdzie Serafin tytułu profesora nadzwyczajnego. Czynna do ostatnich tygodni swego życie. Zmarła 28 kwietnia 1961 roku po ciężkiej chorobie.