Urodził się w 1914 roku w Poznaniu. Studia lekarskie odbył w Poznaniu w latach 1933-1939. Równocześnie ukończył czteroletni Kurs Medycyny Szkolnej i Sportowej. Dyplom lekarza w 1939 r., doktorat w 1945 r. W czasie okupacji pracował jako lekarz – praktyk w Dąbiu nad Nerem i w Poznaniu. Od 1940 r. w ZWZ-AK, a następnie w „Zagrodzie”, Wydziale Łączności Zagranicznej Komendy Głównej. W 1943 roku więziony w Forcie VII. W latach 1945-1948 był asystentem w Zakładzie Historii i Filozofii Medycyny u prof. Wrzoska. W latach 1948-1953 pracował w Klinice Ortopedycznej. Następnie został wcielony do wojska i służył w nim aż do przejścia na emeryturę w 1976 roku, w stopniu pułkownika. W tym czasie zorganizował i prowadził Oddział Ortopedyczny Szpitala Wojskowego w Poznaniu. Przez ostatnie 20 lat poświęcił się historii medycyny, szczególnie okupacyjnej, Poznania i Wielkopolski, publikując na ten temat ponad 30 prac. Wierny przyjaciel prof. Degi, zawsze życzliwy wobec kolegów, obdarzony wyjątkowym poczuciem humoru. Senior ortopedów poznańskich. Zmarł w 1999 roku.