Urodził się 26 grudnia 1920 roku w Rakowie. Studia rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Króla Stefana Batorego w Wilnie w 1938 r., a następnie przeniósł się do Lwowa. Studia medyczne ukończył w 1946 r. na Uniwersytecie im. Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie. W 1947 r. rozpoczął specjalizację z ortopedii w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej. Praca doktorska z zakresu obrażeń kręgosłupa. W 1955 r. po habilitacji uzyskał tytuł naukowy docenta. Nominowany na stanowisko kierownika Oddziału Ortopedycznego Centralnego Szpitala MON. W 1957 r. rozpocząć pracę w Instytucie Gruźlicy. Główne zainteresowania dotyczyły szeroko pojętej patologii kręgosłupa, a szczególnie gruźlicy, zapaleń nieswoistych, obrażeń i wad rozwojowych. Od 1962 r. zastępca kierownika Warszawskiej Kliniki Ortopedycznej. Od 1968 r. dyrektor Sanatorium Gruźlicy Kostno-Stawowej w Otwocku. Mianowany wicedyrektorem ds. gruźlicy kostno-stawowej Wojewódzkiego Zespołu Traumatologii, Ortopedii i Rehabilitacji w Otwocku. Kierownik Kliniki Ortopedii do 1991 r. Opublikował nowa wersję klamry czaszkowej własnego pomysłu w 1951 r. Wprowadził leczenie operacyjne kręgosłupa stosując początkowo równolegle dostęp poprzez laminektomię i zupełnie nowy, dopiero opisany dostęp przednio-boczny. W 1951 r. wykonał pierwsze operacje gruźlicy kręgosłupa przez kostotranswersektomię. Jako pierwszy w kraju i jeden z pierwszych na świecie rozpoczął interwencje operacyjne na przedniej ścianie kanału kręgowego w paraplegii gruźliczej. Opracował własnego pomysłu dostęp do przedniej ściany kanału kręgowego w części szyjnej kręgosłupa i dostęp transiliakalny tylno-boczny do dwóch dolnych segmentów w części lędźwiowej. Jako pierwszy w kraju w 1958 r. rozpoczął operacyjne leczenie nowotworów kręgosłupa. Wieloletni członek Zarządu Głównego PTOiTr (przez dwie kadencje wiceprezes, a następnie prezes Towarzystwa). Wprowadził nowoczesny Statut Towarzystwa. Zmarł 23 października 2012 r.