Urodził się 21 lutego w 1926 roku w Baranowiczach. W roku 1945 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Dyplom lekarza uzyskuje w 1949 r. W 1950 r. rozpoczyna pracę w Klinice Ortopedycznej w Poznaniu kierowanej przez prof. Wiktora Degę. Stopień doktora medycyny uzyskuje w 1951 r. W 1963 r. uzyskał stopień docenta. Tytuł profesora otrzymał w 1974 r. W 1968 r. wykonał pierwszą w kraju korekcję skoliozy idiopatycznej przy użyciu instrumentarium Harringtona i założył pierwszą protezę biodra Mckee Ferara. Od 1972 r. przez 10 lat (z przerwami) do 1995 r. był ekspertem Światowej Organizacji Zdrowia, członkiem Komitetu Ekspertów ds. Rehabilitacji. W latach 1965-1966 był szefem WHO do spraw rehabilitacji w Algierii, a w roku 1972 i 1975 pełnił obowiązki konsultanta WHO w dziedzinie rehabilitacji w 8 krajach Afryki. W latach 1978-1979 wdrażał program ochrony zdrowia wg projektu WHO w Iranie. Od 1980 r. do 1985 roku kierował w Genewie programem WHO w zakresie rehabilitacji. W latach 1987-1989 przebywając na Madagaskarze kontynuował współpracę z WHO. Zorganizował tam leczenie operacyjne osób niepełnosprawnych (głównie następstw po poliomyelitis), a także zapoczątkował rehabilitację środowiskową. W 2008 r., podczas XXXVII Jubileuszowego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego w Poznaniu w Teatrze Wielkim, został uhonorowany Medalem Wiktora Degi za wybitne osiągnięcia naukowe i zawodowe dla Polskiej i Światowej Ortopedii. Zmarł w Poznaniu 2 listopada 2013 roku.