Urodził się 10 lutego 1904 roku w Tarnowie. Studia lekarskie ukończył w 1928 r. na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując tytuł doktora wszechnauk lekarskich. Początkowo specjalizował się pod kierunkiem Profesora Tadeusza Ostrowskiego z zakresu chirurgii, a następnie w latach 1935-1939 w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej u Profesora Adama Grucy z ortopedii i traumatologii. W 1939 r. objął ordynaturę Oddziału Ortopedyczno-Chirurgicznego we Lwowie. W 1946 r. przybył do Wrocławia. Prowadził równolegle dwa Oddziały Chirurgiczne: w Szpitalu Bethesda oraz w Szpitalu OO. Bonifratrów. W 1946 r. powołany na stanowisko ordynatora Oddziału Ortopedycznego w Szpitalu Wszystkich Świętych. Mianowany specjalistą wojewódzkim w zakresie ortopedii i traumatologii organizował lecznictwo gruźlicy kostno-stawowej i następstw choroby Heine i Medina. Przyczynił się do powstania 8 oddziałów ortopedycznych i sanatoryjnych na Dolnym Śląsku. W związku z reaktywowaniem w 1952 r. przez Ministra Zdrowia Katedry Ortopedii czynił starania o powołanie Kliniki. W 1955 r. rozpoczął wykłady z ortopedii na Oddziale Pediatrycznym Wydziału Lekarskiego. W 1958 r. został powołany na stanowisko adiunkta Kliniki Ortopedii i pełnił obowiązki jej kierownika. W 1961 r. Rada Wydziału Lekarskiego AM we Wrocławiu nadała mu stopień naukowy docenta. W 1963 r. został powołany na stanowisko kierownika Kliniki Ortopedii AM decyzją Rady Senatu Uczelni.
W 1964 r. decyzję tę potwierdził minister zdrowia, powołując go na stanowisko etatowego docenta i kierownika Kliniki. W 1963 r. objął także funkcję kierownika Zakładu Rehabilitacji w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, gdzie w 1966 r. został wybrany prorektorem. Był członkiem założycielem Oddziału Wrocławskiego PTOiTr. i długoletnim jego przewodniczącym. Główne kierunki jego zainteresowań to: zagadnienia zrostu opóźnionego i stawu rzekomego trzonów kości długich, gruźlica kostno-stawowa, chirurgia biodra. Zmarł we Wrocławiu 23 października 1967 r.