Urodził się 3 grudnia 1893 roku we wsi Majdan Sieniawski w powiecie jarosławskim, w dystrykcie lwowskim. W 1913 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego. Tok studiów przerwał wybuch I wojny światowej. Wraca na Uniwersytet, by dokończyć przerwane studia lekarskie. Dyplom lekarza uzyskał 24 czerwca 1922 r. Jeszcze przed uzyskaniem dyplomu podjął pracę jako młodszy asystent w Klinice Chirurgicznej, kierowanej przez prof. Hilarego Schramma. Na tym stanowisku pracował od 1921 do 1924 r. Następnie awansował na stanowisko starszego asystenta, które piastował do lutego 1931 r. W 1928 r. habilitował się. W 1931 r. objął ordynaturę oddziału chirurgicznego Szpitala Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Kurkowej 34, którą pełnił do 1938 r. W październiku 1938 r zostaje ordynatorem oddziału chirurgii dziecięcej w Szpitaliku Św. Zofii i pracował tam do 1940 r. Była to jedna z najbardziej prestiżowych ordynatur we Lwowie, stanowiąca wstęp do objęcia katedry chirurgii. W początkach 1938 r. zostaje mianowany przez prezydenta Ignacego Mościckiego profesorem tytularnym i otrzymuje zlecone wykłady z ortopedii na Wydziale Lekarskim. Po zakończeniu wojny, w końcu czerwca 1945 roku rozpoczyna organizację i pracę w Centralnym Instytucie Urazowym w Szpitalu Dzieciątka Jezus przy ul. Nowogrodzkiej 57. W październiku 1947 roku na bazie Instytutu powstała III Klinika Chirurgiczna Uniwersytetu Warszawskiego, później Akademii Medycznej, której został kierownikiem. W 1947 r. otrzymuje tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1955 r. profesora zwyczajnego. Od 1938 do 1950 r. piastował godność prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Dużą grupę prac poświęcił zaburzeniom statycznym kręgosłupa, a zwłaszcza skoliozie. Prawdziwe bogactwo stanowią jego osiągnięcia w dziedzinie techniki ortopedycznej. W 1963 r. wybrany na stanowisko wiceprezesa Societe International de Chirurgie Orthopedique et Traumatologie (SICOT). Zmarł 3 czerwca 1983 r.