Urodził się w 1889 roku w Batkowie, pow. Inowrocław. W latach 1910-1916 studiował na uniwersytetach niemieckich. Dyplom lekarza w 1916 r. w Gryfii, doktorat w 1916 r. W latach 1918-1921 brał udział w Powstaniu Wielkopolskim i służył w wojsku. W latach 1921-1939 pracował w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. B. S. Gąsiorowskiego. Był prawą ręką Ireneusza Wierzejewskiego, a po jego śmierci w 1930 roku kierował zakładem aż do wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku był komendantem Szpitala Polowego nr 703, okres okupacji spędził w Warszawie jako ordynator Szpitala Ujazdowskiego, a następnie opiekował się polskimi inwalidami wojennymi. W czasie Powstania Warszawskiego pracował w szpitalu powstańczym (pseudonim Doktor Zygmunt), następnie został wywieziony do obozu jenieckiego w Zeithain. W latach 1945-1959 kierował oddziałem urazowo-ortopedycznym Szpitala Wojewódzkiego w Bydgoszczy, ustawiając go na najwyższym poziomie leczniczym. Do roku 1971 pracował w Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej. Zawsze pogodny był wzorem społecznika, patrioty i humanisty. Zmarł 26 stycznia 1971 roku w Bydgoszczy.