Urodził się w 1930 roku w Kiszkowie koło Gniezna. Studia lekarskie odbył w Poznaniu w latach 1949-1954. Dyplom lekarza w 1954 r., doktorat w 1965 r., a habilitacja w 1981 r. W 1955 r. podjął pracę w Klinice Ortopedycznej w Poznaniu, uzyskując specjalizację II stopnia w zakresie ortopedii i chirurgii urazowej w 1963 r. Następnie poświęcił się anestezjologii i intensywnej terapii, ujawniając duży talent organizatorski. Jego wielką zasługa było wprowadzenie nowych metod znieczulania i opieki pooperacyjnej, umożliwiających wykonywanie najcięższych operacji, m.in. wprowadził nowatorskie ułożenia chorego w czasie operacji skoliozy. Także jego zasługą było wprowadzenie do praktyki klinicznej w 1967 r. znieczulenia zewnątrzoponowego i splotu ramiennego. W 1992 r. opublikował podręcznik „Znieczulenie przewodowe”. Był jednym z tych, którzy według słów Wiktora Degi, „uwolnili operatora od stresu operacyjnego”. Ma wielkie osiągnięcia teoretyczne i praktyczne w zakresie leczenia przewlekłego bólu, pełnił wiele ważnych funkcji w krajowych i zagranicznych gremiach zajmujących się tym zagadnieniem. Był jedynym przedstawicielem Europy Środkowo-Wschodniej w Zarządzie Głównym Miedzynarodowego Towarzystwa Badania Bólu, z siedzibą w Seatle (USA).