Urodził się 7 grudnia 1896 roku w Poznaniu. W 1918 r. zdaje w Koblencji nad Renem maturę, po czym podejmuje studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Berlinie. Na wieść o przygotowywanym Powstaniu Wielkopolskim wraca do Poznania i wstępuje ochotniczo w jego szeregi. 27 czerwca 1919 r.. W 1920 r. wznawia studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie kontynuuje je i kończy we wrześniu 1924 r na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując tytuł doktora nauk lekarskich. Specjalizację w chirurgii ortopedycznej rozpoczął jako asystent Zakładu Ortopedycznego im. B. Saturnina Gąsiorowskiego pod kierunkiem profesora Ireneusza Wierzejewskiego. Habilituje się w 1933 r. Do 1937 r. pracuje jako prymariusz Zakładu. W tym samym roku otrzymuje propozycję objęcia ordynatury w Bydgoszczy, gdzie od podstaw organizuje oddział ortopedyczny. W kwietniu 1940 r. obejmuje stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgii Dziecięcej w Szpitalu Karola i Marii w Warszawie. Podczas Powstania Warszawskiego pracuje jako chirurg w szpitalu polowym w lecznicy Sano przy ul. Lwowskiej. Zaraz po wojnie wraca do Poznania i w grudniu 1945 r. obejmuje kierownictwo Katedry i Kliniki Ortopedycznej Uniwersytetu Poznańskiego. Prof. Dega jest twórcą rehabilitacji w Polsce. Dzięki jego staraniom powstaje w Poznaniu w 1960 r. pierwsza w Polsce, a także i na świecie, Katedra Medycyny Rehabilitacyjnej. Szczególnie zainteresowany zagadnieniami wrodzonego zwichnięcie stawu biodrowego u dzieci. Był członkiem dziewięciu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych, m.in.: Amerykańskiej Akademii Chirurgów Ortopedycznych, Akademii Chirurgów Francuskich w Paryżu oraz Włoskiego Towarzystwa Ortopedii i Traumatologii. W 1966 r. otrzymał najwyższe światowe wyróżnienie w dziedzinie rehabilitacji, nagrodę imienia Alberta Laskera, przyznaną przez Międzynarodowe Towarzystwo Rehabilitacji. Wyrazem uznania ze strony dzieci było przyznanie mu „Orderu Uśmiechu” nr 1. Zmarł 15 lutego 1995 roku.