Urodził się w 1883 roku w Dusznikach, powiat Szamotuły. Studiował medycynę w Niemczech. Dyplom lekarza uzyskał w 1910 r., a doktorat w 1913 r. Odbył półroczną praktykę ortopedyczną u prof. Fritza Langego w Monachium. W latach 1913-1922 pracował w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. B. S. Gąsiorowskiego jako współpracownik, prawa ręka i przyjaciel Ireneusza Wierzejewskiego. Następnie w latach 1922-1936 był ordynatorem Oddziału Ortopedycznego Szpitala Związkowego w Poznaniu. Bardzo zaangażowany w społeczną działalność na rzecz pozyskania uprawnień dla ludzi dotkniętych kalectwem. Znacząco wpłynął na rozwój ortopedii poznańskiej po śmierci prof. Wierzejewskiego. W roku 1936 zorganizował Oddział Ortopedyczny w Szpitalu Miejskim w Gdyni. W 1939 i 1940 r. aresztowany, a następnie wysiedlony. Udał się do Warszawy, gdzie w 1942 r. objął kierownictwo Oddziału Ortopedycznego Szpitala PCK po tragicznej śmierci prof. Raszei. W czasie Powstania Warszawskiego był komendantem szpitala, następnie pracował w Szpitalu PCK w Krakowie. W 1945 r. podjął ogromny wysiłek odtworzenia Oddziału Ortopedycznego w Gdyni. Już w lipcu 1946 r. zorganizował VII Zjazd PTOiTr. Był pionierem nowoczesnej traumatologii. Mimo postępującej choroby pracował aż do 1954 r. Zmarł 27 czerwca 1955 roku w Gdyni.