Urodził się 6 grudnia 1904 roku w Bystrzycy nad Olzą, na Śląsku Cieszyńskim. Po maturze rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1932 r., po napisaniu pracy lekarskiej otrzymał tytuł doktora medycyny. Do wybuchu II wojny światowej pracował w krakowskiej klinice ginekologicznej, a następnie jako lekarz zdrojowy w Ustroniu-Zdroju. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. Po jej zakończeniu przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do tworzącej się tam armii polskiej. W celu uniknięcia niewoli niemieckiej, po upadku Francji, razem z całą dywizją przekroczył granicę szwajcarską, gdzie został internowany. W czasie internowania, w latach 1940-1945, był lekarzem polskich oddziałów wojskowych na terenie Szwajcarii. Po zakończeniu wojny i rozwiązaniu armii polskiej stanął na czele misji Polskiego Czerwonego Krzyża w Paryżu, równocześnie był członkiem Unitarian Service Committee. W tym czasie wśród Polaków, którzy przebywali na terenie Francji, prowadził praktykę lekarską. Następnie za zgodą polskiej ambasady w Paryżu, z ramienia USC i UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administrations), wyjechał do angielskiej strefy okupacyjnej na terenie Niemiec. W 1946 r. objął kierownictwo dwóch szpitali, w których przebywali polscy jeńcy wojenni oraz pracownicy przymusowi przed powrotem do Polski. Po powrocie do kraju, w styczniu 1947 r. rozpoczął prace nad utworzeniem Instytutu Chirurgii Urazowej w Piekarach Śląskich. W lipcu 1947 r. został mianowany dyrektorem tegoż Instytutu. Jednocześnie pełnił obowiązki ordynatora Oddziału Usprawniania Leczniczego i był konsultantem z zakresu ginekologii. W czerwcu 1956 r., na własną prośbę, przeniósł się do Cieszyna, gdzie pełnił funkcję kierownika Powiatowego Wydziału Zdrowia. Zmarł w 1981 roku.