Urodził się 24 października 1926 roku w Łodzi. W 1952 r. uzyskał dyplom lekarza medycyny Akademii Medycznej w Łodzi i rozpoczął pracę w Szpitalu Ortopedyczno-Urazowym im. dr. Z. Radlińskiego w Łodzi. W 1957 r. uzyskał specjalizację II stopnia z ortopedii i traumatologii. W 1964 r. zaczął pracę w utworzonej w tym samym roku Katedrze i Klinice Ortopedii. Doktoryzował się w 1964 r., habilitował w 1974 r. Kierownikiem Kliniki Ortopedii został w 1980 r., a Katedry Ortopedii w 1985 r., po uzyskaniu tytułu profesora nadzwyczajnego. W 1991 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Działalność naukową skupił na zagadnieniach patologii stawu biodrowego w szczególności rozwojowej dysplazji i zwichnięciu biodra. W 1985 r. w Łodzi zapoczątkował i rozpowszechnił w kraju ultrasonograficzną diagnostykę w profilaktyce i leczeniu rozwojowej dysplazji stawu biodrowego u noworodków i niemowląt. Jest honorowym członkiem PTOiTr (1996). Za szczególne zasługi dla ortopedii dziecięcej w Polsce został wyróżniony w 2010 r. przez Sekcję Ortopedii Dziecięcej PTOiTr. W latach 1995-1997 był konsultantem regionalnym ds. ortopedii.
W PTOiTr pełnił funkcję wiceprezesa Głównego Zarządu i prezesa Oddziału Łódzkiego. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.