Urodził się 5 marca 1908 roku w Baku. W 1923 r. powrócił wraz z rodziną do Polski. W 1928 r. rozpoczął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego. Po studiach odbył dwuletnią praktykę lekarską w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej w Szczercu koło Lwowa. W latach 1938-1939 odbywał praktykę w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Lwowskiego. W kolejnych latach prowadził ambulatorium chirurgiczne i poliklinikę w Szczercu, po czym do 1944 r. pracował jako asystent Oddziału Chirurgicznego Szpitala św. Zofii we Lwowie. Do roku 1958, był zatrudniony w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej w Warszawie. W 1947 roku uzyskał stopień doktora medycyny oraz specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii, ortopedii i traumatologii. W 1951 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, a także uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii, ortopedii i traumatologii. Trzy lata później uzyskał stanowisko prof. nadzw. W 1958 r. został kierownikiem Kliniki Ortopedycznej ŚAM w Bytomiu. Na tym stanowisku pracował do 1975 roku. Będąc kontynuatorem lwowskiej szkoły ortopedii, zwanej także szkołą Grucy, przyczynił się dla zorganizowania i rozwoju ortopedii i chirurgii urazowej na terenie Górnego Śląska. Zainteresowania naukowo-badawcze koncentrowały się na opracowaniu problemu skoliozy i wad wrodzonych, zwłaszcza wrodzonego zwichnięcia stawu biodrowego oraz wprowadzeniu w kraju na szerszą skalę alloplastyki stawu biodrowego. Odznaczony został m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem. Zmarł
2 stycznia 1992 roku.