Urodził się 11 maja 1928 roku w Inowrocławiu. W 1947 r. podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Naukę ukończył w 1952 r. i następnie nakazem pracy skierowany został do szpitala w Piotrkowie Kujawskim; tam w 1956 roku uzyskał I stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej. Od 1961 r. związał swoje losy z Kliniką Ortopedii AM w Poznaniu, znajdując zatrudnienie początkowo jako stypendysta, a następnie jako asystent szpitala. W 1965 r. uzyskał II stopień specjalizacji z ortopedii i chirurgii urazowej, a w 1966 r. stanowisko starszego asystenta w Katedrze i Klinice Ortopedii. W 1971 r. obronił pracę doktorską. Na przełomie lat 60. i 70. rozpoczął pracę w poradni preluksacyjnej i z tą chwilą zainteresował się problemem biodra dziecięcego, a szczególnie wrodzonym zwichnięciem stawu biodrowego. Kolejną pasja doktora Łempickiego była historia polskiej ortopedii. Był w tej dziedzinie bezsprzecznym znawcą i autorytetem, czego dowiódł w wielu publikacjach i wystąpieniach. W Polskim Towarzystwie Ortopedycznym i Traumatologicznym pełnił funkcję przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego.