Profesor Joseph Schatzker jest jednym z najwybitniejszych uczonych, uznanym na całym świecie, zajmującym się urazami narządu ruchu. Razem z grupą uczonych szwajcarskich stworzył podstawy współczesnej traumatologii. Profesor jest jednym z niewielu uczonych, który oprócz badań prowadzonych nad gojeniem złamań i wprowadzaniu nowoczesnych metod ich leczenia, główny nacisk położył na kształcenie lekarzy traumatologów i ortopedów w świecie. Jest autorem wielu książek, podręczników i publikacji, a z jego podręcznika „ The rationale of operative fracture care” cały świat uczy się traumatologii. Obok znakomitych dokonań naukowych, powszechny szacunek i uznanie zyskuje niespotykana pasja i konsekwencja z jaką Profesor przekazuje swoją wiedzę i doświadczenie kolejnym już pokoleniom lekarzy. Jest wspaniałym dydaktykiem znanym w całym świecie. Jego wielki zapał i zaangażowanie w przekazywaniu wiedzy cieszy się bardzo dużą popularnością. Stąd też był zapraszany z wykładami do wielu krajów świata począwszy od Japonii, Chin, Korei Południowej, poprzez kraje Europy, Ameryki północnej i południowej aż do Australii, gdzie dał aż ponad 350 wykładów. Jest autorem wielu podziałów złamań, które dają podstawy wyboru odpowiedniej metody leczenia i wskazują na powikłania. Z jego książek i podręczników, które tworzyły fundamenty nowoczesnej traumatologii korzystają ortopedzi i chirurdzy urazowi w całym świecie. Efektem takiej pracy znakomitego Nauczyciela jest upowszechnienie na całym świecie najnowszych metod leczenia urazów. Korzystają z tego już kolejne pokolenia lekarzy, a nade wszystko ich pacjenci.
Kiedy w latach pięćdziesiątych w Szwajcarii pod kierunkiem prof. Mullera powołana została grupa AO (Arbeitsgemeinnschaft für Osteosynthesefragen- Association for the Study of Osteosynthesis) prof. Schatzker dołączył do tej grupy w 1970 roku tłumacząc na język angielski „ „Manual der Osteosynthese” uważaną do dziś za” biblię” w traumatologii narządu ruchu.
Urodzony na kresach wschodnich Rzeczypospolitej przeżył tragedie II wojny światowej. Z rąk NKWD zginął jego ojciec oficer wojska polskiego, wraz z matką znalazł się w getcie warszawskim, skąd po uwolnieniu uciekł do Austrii, gdzie w Lincu ukończył szkołę podstawową. W 1949 roku wyemigrował do Kanady, gdzie ukończył szkołę średnią, oraz medycynę na Uniwersytecie w Toronto. Po ukończeniu studiów odbywa wiele staży specjalistycznych pod kierunkiem wybitnych profesorów, a po uzyskaniu specjalizacji z chirurgii przebywa w wielu renomowanych ośrodkach w Europie, gdzie pracuje nad unaczynieniem kości, oraz zdobywa doświadczenie w nowych metodach zespoleń kości.
Po powrocie do kraju jest bardzo aktywnym członkiem zespołu naukowego. W 1979 roku zostaje docentem, a 1984 profesorem chirurgii Uniwersytetu w Toronto. W 1985 roku zostaje powołany na ordynatora Oddziału ortopedii urazowej w szpitalu Sunnybrook największego ośrodka ortopedii i chirurgii urazowej w Kanadzie. W tym czasie pełni wiele funkcji zarówno naukowych, badawczych jak i organizacyjnych. Ściśle współpracuje z grupą AO w Szwajcarii, gdzie był odpowiedzialny za edukację i dokumentację medyczną. W roku 1996 zostaje Prezydentem tej grupy. Pełni również wiele funkcji kierowniczych w Towarzystwach i organizacjach ortopedycznych. Jest wiceprzewodniczącym światowej organizacji ortopedycznej SICOT ( Sociѐtѐ Internationale de Chirurgie Orthopѐdique et de Traumatologie).
Te niepodważalne dla rozwoju medycyny zasługi Profesora znalazły uznanie w wielu krajach świata, gdzie otrzymał ponad 30 odznaczeń i honorowych wyróżnień, m.in. najwyższe odznaczenie swojego kraju „ Order of Canada”.
Profesor jest inicjatorem i współtwórcą całego systemu kursów i seminariów dla kształcenia zawodowego na najwyższym światowym poziomie.
Z Uniwersytetem Jagiellońskim profesor jest związany od 1997 roku, poprzez współpracę początkowo z Oddziałem, a później Kliniką Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Wydziału Nauk o Zdrowiu. Ta współpraca zaowocowała zmianą podejścia do leczenia urazów i znacznym postępem w tej dziedzinie w Klinice. Dzięki zaangażowaniu Profesora wszyscy asystenci Kliniki odbyli specjalistyczne przeszkolenie na kursach dotyczących nowoczesnego leczenia złamań w Szwajcarii. Klinika była wiodącym ośrodkiem w Kraju w zakresie nowoczesnego leczenia złamań.
Profesor pomimo, że opuścił Polskę w bardzo młodym wieku swojego życia, nigdy nie zapomniał o kraju swojego urodzenia i polskim języku. Kiedy po ponad 50 latach po raz pierwszy znalazł się w dawnej ojczyźnie jako wykładowca i nauczyciel polskich ortopedów i chirurgów urazowych za punkt honoru postawił sobie podniesienie poziomu polskiej traumatologii. Zapoczątkowane zostało szkolenie polskich ortopedów poprzez wprowadzenie specjalistycznych kursów dotyczących nowoczesnego leczenia urazów. Pierwsze kursy prowadzili zapraszani przez Profesora światowej klasy wykładowcy zagraniczni. Profesor uczestniczył we wszystkich kursach i swoje wykłady prowadził w języku polskim. To dzięki jego zaangażowaniu i poświęceniu polska traumatologia osiągnęła w krótkim czasie wyżyny i dołączyła do czołówki światowej. Dziś po latach szkoleń polscy lekarze prowadzą już wykłady na kursach w Polsce, a wielu z nich w tym byli pracownicy Kliniki są wykładowcami międzynarodowymi i wykładają na kursach w całym świecie, a niektórzy z nich pełnią wysokie funkcje w strukturach AO. Profesor nadal jest aktywnym nauczycielem, uczestniczy w elitarnych kursach prowadzonych dla ortopedów z całego świata w Davos w Szwajcarii. Nie zapomina o kraju swojego urodzenia, ciągle pamięta o polskiej ortopedii, cieszy się widząc postęp w podnoszeniu jej poziomu. Dowodem na to jest wydanie przez Profesora w roku 2015 i 2016 tak bardzo potrzebnego w języku polskim dwutomowego podręcznika pt.” Podejmowanie decyzji w operacyjnym leczeniu złamań”.
W Polsce również doceniona została działalność dydaktyczna i organizacyjna Profesora. Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne doceniając jego wysiłki włożone w rozwój polskiej traumatologii odznaczyło go najwyższymi swoimi odznaczeniami, przyznając mu członkostwo honorowe Towarzystwa, a także medale Grucy i Mikulicza, a w roku 2015 odznaczony został medalem „ Zasłużony dla Polskiej Ortopedii i Traumatologii.
Nieczęsto się zdarza, aby jeden człowiek, w tak krótkim czasie, zrobił tak wiele dla krakowskiej i polskiej ortopedii i traumatologii.