Urodził się w Poznaniu. Studia w latach 1933-1938 w Poznaniu. Dyplom lekarza w 1939 r., doktorat w 1949 r., habilitacja w 1962 r., tytuł profesora nadzwyczajnego w 1970 r. W 1939 roku podjął pracę w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. B. S. Gąsiorowskiego. W latach 1943-1945 był więźniem obozu koncentracyjnego w Mauthausen. W latach 1946-1952 pracował w Klinice Ortopedycznej w Poznaniu, należąc do tzw. „Wielkiej Szóstki” pierwszych współpracowników prof. Degi. W 1952 roku objął stanowisko dyrektora i ordynatora Szpitala Ortopedyczno-Urazowego im. Z. Radlińskiego w Łodzi, przekształconego w 1964 roku w Klinikę Ortopedyczną, której został kierownikiem, pozostając nim aż do śmierci. Podjął pionierską działalność wprowadzenia lecznictwa ortopedycznego na terenie Łodzi i województwa łódzkiego. Był świetnym klinicystą i dydaktykiem, wykształcił wielu uczniów. Człowiek o ujmującym podejściu do chorych, współpracowników i przyjaciół.