Urodził się 4 sierpnia 1913 roku w Warszawie w rodzinie księgarzy i wydawców. W 1931 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. J. Piłsudskiego w Warszawie. Absolutorium uzyskał w grudniu 1936 r., a w listopadzie 1938 r. dyplom lekarza. Stopień doktora medycyny uzyskał w 1950 r. w Poznańskiej Akademii Medycznej, a praca habilitacyjna „Ortopedyczne problemy narządu ruchu w brucelozie” stała się ukoronowaniem działalności naukowej z jej obroną w 1965 r. w Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Brał czynny udział w kampanii wrześniowej 1939 r.. Dostał się do niewoli sowieckiej, a od listopada 1939 r. przebywał w niemieckiej niewoli w obozach w Muelhausen i Freiburgu, gdzie pracował jako lekarz w poradni dla jeńców, a w latach 1941-1944 jako chirurg w szpitalu jenieckim. Po wyzwoleniu do sierpnia 1946 r. był kierownikiem Oddziału Chirurgicznego w Mannheim dla ludności deportowanej i byłych jeńców wojennych. Po powrocie do kraju w 1946 r. był asystentem Oddziału Chirurgii Urazowej Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie. W 1947 r. przeniósł się do Szczecina, gdzie został starszym asystentem w Oddziale Chirurgicznym Szpitala PCK, a w latach 1948-1951 starszym asystentem Kliniki Chirurgicznej PAM kierowanej przez prof. Tadeusza Sokołowskiego. Zorganizował przychodnię urazową, a z niej wydzielił i zorganizował wtedy pierwszą i jedyną w Polsce Przychodnię Chirurgii Ręki. W styczniu 1954 r. został ordynatorem Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedycznej w Szpitalu Wojewódzkim w Opolu. Stworzył ten Oddział od podstaw, w ciągu 3 lat rozszerzył go do 96-łóżkowego z wydzieloną ortopedią dziecięcą, własnym blokiem operacyjnym, z salą gimnastyczną, basenem i przychodnią. W holu Oddziału Chirurgii Ortopedycznej i Urazowej Szpitala Wojewódzkiego w Opolu jego uczniowie wmurowali tablicę: „Pamięci docenta dr. hab. med. Witolda Arcta, 1913-1985, pierwszego ordynatora tego oddziału, pioniera ortopedii na Opolszczyźnie”.